Dobrze napisane. Mysle, ze zakonczenie troche banalne, jak tak biegl,to domyslilam sie co bedzie, ale jakby bylo jak piszesz, ze by byl np chory i ktos inny by sie nim zajmowal, to by bylo bardzo ciekawe.

Z drugiej strony- jego śmierć tez nasuwa wiele pytań- miał depresję, próbował ją ukrywać, walczyć z nią poprzez nadanie sensu swojemu życiu (cóz bardziej "sensownego" można zrobić ze swoim życiem, jak nei pomagać innym?) a jednak... zginał. Czy to była w 100% jego decyzja? jeśli tak- dlaczego sie zabił, czyżby nadawanie sensu sie nie udało, a moze tak naprawdę nie o to chodziło, moze zamiast pomagać innym,powinien był poszukać sam pomocy dla siebie i wtedy to juz nie byłoby altruistyczne pomaganie, ale brak troski, porzucenie samego siebie- cos dosyć destrukcyjnego. A moze chodziło bardziej o to,ze ta praca- bardzo wyczerpująca- fiz. i psychicznie "dobiła go" bardziej? tak,ze wreszcie to zrobił?
A jeśli to był wypadek- i nie pokazanie nam tej sceny miało nam go właśnie zasugerować- to czy to ma być sugestia, ze wypadki zdarzają sie każdemu, nawet "najlepszym"= najbardziej poświęcającym sie dla innych i pracujących nad sobą (oczywiście, ze to jest prawda, tyle,ze kino, jak to sztuka, nie często pokazuje tak brutalnie przypadkowość naszego życia, bo wniosek z tej przypadkowości jest taki,ze mamy mały wpływ na nasze życie, które jest często chaosem, z którego NIC nie wynika. Kino opowiadające historie, dąży do pokazywania czegoś odwrotnego, do nadawania jakiegokolwiek sensu nawet najbardziej niezwykłym i chaotycznym historiom- wystarczy porównać filmy w których zabójca zostaje złapany i skazany do tych ,w których udaje mu się uciec- żyjąc na co dzien otoczeni przypadkowością i chaosem, brakiem sensu, ciągle go jednak szukamy i kino to odzwierciedla).
Dlatego to niedopowiedzenie(generalnie ich nie lubię, ale tu mi pasuje) jest moim zdaniem najciekawsze- interpretacja zależeć będzie od stanu ducha i wyznawanych wartości...