Film calkiem ciekawy choc jak dla mnie troche zbyt jednostajny (lubie tez powolne, statyczne filmy, ale tu mogli cos dodac albo troche rozwinac watek syna pielegniarza, tego mi brakowalo). Zaletami sa dobre aktorstwo zwlaszcza pielegniarza, nawet gdy nic nie mowi widac u niego emocje i jest to wiarygodnie zagrane. Mozemy poczuc to co on mogl czuc. Widzimy ciezka prace z chorymi, przy czym mimo tego, ze zycie chorego jest ciezkie brakowalo mi przeciwwagi pokazania tego, ze jednak czasem nawet ktos chory usmiechnie sie czy cos. Rozumiem, ze w tak ciezkich stanach zazwyczaj jest bol, ale jednak na pewno rozne sa postawy ludzi i mile chwile tez na pewno przezywaja. Taka przeciwwaga by sie przydala. By nie myslec po filmie, ze nikt juz nie chce chory zyc, bo roznie bywa. A tutaj jest bardziej depresyjnie. Jednak dobrze pokazane jest jak ciezka jest praca pielegniarza i jak to wplywa na niego samego. Nie jest to obojetne dla psychiki.

Do tego cierpiacy ludzie, bo niestety w wielu chorobach takie cierpienie jest. Temat eutanazji jednak tez tu jest potraktowany zbyt jednostajnie, mozna by pokazac wiecej dylematow moralnych, jakos bardziej sie w to zaglebic. Moze nie az tak, by wszystko bylo na tacy, ale troche bardziej. Oczywiscie mam po tym filmie wiele refleksji, ale mysle, ze moglo to byc pokazane glebiej. Koncowka srednia, troche banalna i tak ja przewidzialam. Mogli bardziej sie postarac. Jednak calosciowo film dobry, dobrze zrobiony jak chodzi o technike i ciekawy, przejmujacy. Sama nie mam chyba jednoznacznego zdania o eutanazji. To dla mnie trudny temat i mysle, ze nie da sie powiedziec, ze jest calkowicie zla ani ze calkowicie dobra. Mozna jednak zrozumiec ludzi cierpiacych, ze ciezko im zyc, ze pytaja sie o to jaki to ma sens. No i w koncu zwierzeta usypiamy i uznajemy, ze pomagamy im w bolu. Tylko jak chodzi o ludzi, to jest tutaj juz inne spojrzenie, moze niepotrzebnie, choc sama nie wiem. Ciezko patrzec na czlowieka cierpiacego wiedzac, ze nie ma juz dla niego szans. Jednak nie kazdy umialby odebrac zycie nawet jak chodzi o skrocenie cierpienia. Ja mimo ze w pewnych przypadkach to rozumiem, to sama raczej nie umialabym tego zrobic. Nie chcialabym potem cale zycie zastanawiac sie czy nie zrobilam zle. To bylby duzy ciezar. No ale tutaj tez jest pytanie czy to skrocenie cierpien czy moze juz niezgodne z idea pracy pielegniarza? Byc moze powinien postarac sie znalezc dla niej pomoc psychologiczna, zamiast ostatecznej decyzji. W koncu jezeli ktos cierpi, to moze tez nie byc pewny tej decyzji w tym momencie, moze byc impulsywna. A z drugiej strony moze byc przemyslana, bo kto chce cierpiec i kazdy zasluguje na godne zycie bez cierpienie i byc moze tez godna smierc nawet jesli to oznacza eutanazje? Sama nie jestem pewna, ale pewnie i to i to. Nie ma jednoznacznej odpowiedzi.