Trudny orzech do zgryzienia. Jest to cholernie realistyczny, świetnie zagrany i bardzo prawdziwy film. Ale reżyser obrał sobie za obiekty obserwacji osoby, niepewne własnych planów. Powstał więc film o zwyczajnym życiu, miejscami tak pusty że wydaje mi się iż wiele bym nie stracił odchodząc w niektórych momentach od ekranu.
Już pierwsze 40 minut jest totalnie o niczym. Owszem, świetnie nakreśla to kim są bohaterowie, ale ich nieskończona, bezcelowa włóczęga została pokazana bez polotu i monotonnie. Skoro Jarmusch w "Nieustających Wakacjach" udowodnił że nawet miejscami puste sceny można pokazać w urzekający sposób, to mam prawo wymagać tego samego od Leigha. Tymczasem tutaj mamy dłużące się obrazy, sceny opisujące codzienność, dialogi w których w kółko wałkuje się to samo. To bardzo realistyczne, ale też mało interesujące dla widza.
Tim Roth niemniej pokazał że jest świetnym aktorem, zagrał na wielkim poziomie, mimo że to skromna telewizyjna produkcja. Phil Daniels również nieźle mu partnerował. Końcówka filmu warta zobaczenia, pełna goryczy oraz wstydu, sprawiła że w końcu film przestał mnie męczyć i autentycznie wciągnął. Szkoda niestety że początek jest mało interesujący, wiele scen również irytuje np. sitcomowa wręcz pogadanka z pracownikiem bloku, któremu zebrało się na filozofowanie...
Warto zobaczyć, ale uprzedzam że możecie się zawieść. Zbyt dużo tu dosłowności, co może przysporzyć kłopotów nawet najbardziej wytrwałym widzom.