Generalnie zbyt mało treści, która jest rozwodniona w zbyt długim czasie trwania filmu. Podczas seansu trzeba się uważnie pilnować, aby nie odpłynąć myślami na "przestwór oceanu", którego akurat mamy pod dostatkiem. Niezły klimat i dość dobra muzyka trochę ratują sprawę, ale tylko trochę. Nie jest to jednak ten Morricone ze swoich najlepszych lat. Poza tym dziury w scenariuszu, mało przekonujące zachowania postaci, wszystko jakieś takie na siłę wymuszone, mało naturalne. W ogóle pomysł na główną oś fabuły nie jest zbyt szczęśliwy... Zaledwie parę dobrych scen, do których zaliczyłbym np. fortepianowy pojedynek.

Przesłanie tego obrazu można by zamknąć w dwóch słowach: "pochwała prostolinijności". Z ekranu bije swoisty lęk, obawa, a w każdym razie zaduma nad rosnącym skomplikowaniem świata, tęsknota za prostymi przyjemnościami, prostym, nie zmąconym wybujałymi ambicjami życiem, światem, który można zrozumieć bez zadawania zbyt wielu pytań "dlaczego?". Światem, który jednak przeminął i nigdy już nie powróci.

Ogólnie gdybym miał obstawiać ulubiony film Tornatore, to postawiłbym na "Dawno temu w Ameryce". Nostalgiczny klimat, motyw przyjaźni, niespełnionej miłości, przemijania, chronologiczna niejednorodność, jak również pochwała swoistej prostolinijności - to tylko niektóre elementy, obecne w koronnym dziele Leone, a pojawiające się nader często w filmografii Tornatore. Wspólnym mianownikiem jest oczywiście również muzyka Morricone oraz sam styl budowania nastroju, operowania kamerą itd. "Dawno temu w Ameryce" stanowi jednak niedościgniony wzór, ideał, do którego Giuseppe nigdy się najprawdopodobniej nie zbliży. No od biedy, za ubogiego krewnego "Once Upon a Time..." można uznać "Cinema Paradiso"... A opowieść o 1900? W żadnym razie.

5/10